Geen extraatje

Dit is de wil van het volk, dat je kan
zeggen: het land is ook van mij.

Dat we leven in een wens van het heden
zonder de wensen

van onze toekomstige generaties in gevaar
te brengen.

Misschien is dat wel onze taak:

beginnen met de bouw van een grote tempel,

er nooit in slagen hem te voltooien.

Niet proberen af te maken wat niet af te
krijgen is.

Als schilders van de wind werken aan een
oneindige expositie.

Democratie moet je beschermen en dus voor
in opstand komen,

waar ook ter wereld. Beschermen, versterken,
vernieuwen en verbeteren.

Het is geen extraatje,

maar de enige manier hoe we kunnen
uitdragen

wie we ten diepste zijn.

Om in leven te blijven moeten we het getik
van onze horloges

omruilen voor het geklop van ons hart.

Het is meer dan een idee, het is een
lichaam,

een schelp, een rondgang naar meer, een
overgave,

de draad die je terug wilt volgen als je
bent blijven hangen,

als je niet meer omhoog durft, als je heel
langzaam kwetsbaar bent gegroeid.

Het is geen moment,

maar het gevoel dat lijkt op kijken naar
een lege plek in de lucht

omdat je weet dat daar ooit licht zal
branden, het gevoel dat lijkt op je ogen sluiten

maar niet bang zijn om te vallen, juist
alles in je voelen stijgen,

is geen beeld, geen passage maar een
landschap gebloemschikt

naar het ritme van de mensen.

Laat dit geen strijd zijn, waarin alleen de
sterkste overleven,

maar een compositie, waarin iedereen een
stukje bijdraagt,

zoals instrumenten in een opera of woorden
in een gedicht.

Er is één opdracht:

onderdeel zijn van een democratisch proces,

juist in begrenzing alle immateriële waarde

in je voelen stijgen.

Recht van initiatief.

Recht op spreken.

Stemrecht.

Gelijkheid.

Democratie is een religie,

die grenzen van onze verbeelding in gang
kan zetten.

wij zijn het canvas,

overal nog sporen van een oude compositie,

wel voldoende ruimte.

Misschien is dat wel onze taak:

beginnen met de bouw van een grote tempel,
er nooit in slagen hem te voltooien.

Niet proberen af te maken wat niet af te
krijgen is.

Als schilders van de wind werken aan een
oneindige expositie.

Alle kanten, alle kleuren, alle goden.

Overal ter wereld, in Europa, in Nederland
en in Amsterdam.

als jij jouw favoriete Indonesische toko
hebt zien veranderen in

een hipsterkoffiebar met antracietkleurige
muren.

Als de drukte geen ergernis meer in je
opwekt,

maar je de hoekjes met groen begint te zien
in

de hernoemde steegjes.

Als je kan schakelen van het perspectief
van een

bicultureel transgender persoon naar het
lot van een oudere witte noorderling

die het allemaal niet meer zo goed kan
horen.

Als je in het winkelcentrum van Reigersbos
bent geweest,

de laatste metro hebt gemist, onderdeel
bent van een broedplaats,

je je regelmatig afvraagt: waar stond mijn
fiets ook alweer?

Als het soms ook even kan schuren,

je iemand ‘Klootzak!’ toeroept, maar niet
bang bent om terug te keren

om te zeggen dat je het niet meende.  

Dat alle verhalen tellen.

Linksboven, maar ook de randen.

geen flat screen maar een kijkdoos.

Hier wil je het passende maken, er tussen
passen,

aanpakken en oppakken.

Democratie is samen vormgeven aan de
samenleving.

Dat we kunnen leven in een wens van het
heden

zonder de wensen van onze toekomstige
generaties

in gevaar te brengen.

Gershwin
Bonevacia